Consideramos de utilidad el análisis de la expresión "Historia de la Lógica" apelando a la teoría semántica de Frege, según la cual toda expresión lingüística dotada de sentido puede ser concebida como descompuesta en dos partes, una de las cuales está completa en sí misma (el argumento), mientras que la otra precisa de complemento; es no saturada (la función). A la Historia de la Lógica compete determinar la constitución-desaparación de categorías e ideas que en un proceso de desarrollo e influencia (...) mutua han configurado la lógica y la symploké entre esas categorías e ideas constituyen su cuerpo. Para recomponerlo, hemos procurado actuar, según aconseja Platón, como un dialéctico: cortar por las juntas naturales. El resultado ahí está. (shrink)

En la sección titulada Irreversibilidad y el Poder de Perdonar en La Condición Humana, Arendt afirma que “el descubridor del papel del perdón en la esfera de los asuntos humanos fue Jesús de Nazaret”. En lo que sigue, quisiéramos aproximarnos al uso antiguo del verbo griego sungignôskô que a nuestro entender cumple el mismo papel que Arendt advierte en esta supuesta novedad cristiana —la “mutua exoneración de lo que se ha hecho”—, no sólo para entender en qué consistiría el (...) descubrimiento que Arendt atribuye a Jesús, sino porque creemos que la idea de que los griegos desconocían la facultad de perdonar es, si no falsa, al menos imprecisa. In the section titled Irreversibility and the Power to Forgive in the Human Condition, Arendt claims that “the discoverer of the role of forgiveness in the sphere of human affairs was Jesus of Nazareth”. In what follows, we would like to approach the ancient use of the Greek verb sungignôskô which, in our opinion, fulfills the same role that Arendt finds in this alleged Christian novelty —the “mutual exoneration of what has been done”— not only to understand what would the actual discovery Arendt attributes to Jesus imply, but because we believe claiming the Greeks were unaware of the faculty of forgiveness is, if not false, at least inaccurate. (shrink)

Se examina la idea de un vínculo directo entre modernización y pérdida de plausibilidad de la creencia religiosa, se explora la imagen contemporánea de la relación entre religión y racionalidad, y se muestra cómo no puede afirmarse que el avance de la ciencia conduzca a la secularización. Ante la pregunta, si la postsecularización conlleva una mutua exclusión de religión y racionalidad, se examinan las propuestas de J. Habermas y N. Wolterstorff, buscando criterios normativos para el diálogo entre racionalidades religiosas (...) y no religiosas. (shrink)

No decorrer do N século d. C. o mundo tardo antigo romano vivencia uma série de profundas transformações que alteram fundamentalmente as estruturas sociais, econômicas, políticas, religiosas e mentais clássicas fazendo surgir outras que resistimos a chamar de medievais. Dentre essas mudanças uma nos apresenta como tendo uma particular relevância e interesse, qual seja, a expansão da religião cristã no âmbito da bacia do mar Mediterrâneo, isto é, observamos um lento, mas constante processo de cristianização da sociedade tardo antiga romana. (...) Nosso trabalho tem por objetivo abordar um aspecto deste fenômeno, a saber o diálogo, o encontro e a mútua influência entre a doutrina cristã e a tradição cultural romano-helenística, através da análise do processo de transformações das ideias morais e políticas dos romanos em valores e virtudes cristãs. (shrink)

By appeal to the phenomenon of presupposition accommodation, Rae Langton and others have proposed that speakers can gain genuine authority over their audiences when they implicitly claim such autho...

İlk dönem İslâm fırkalarından biri olan İbâziyye, Türkiye’de İslâm mezhepleri tarihi başta olmak üzere kelâm, hadis, tefsir, fıkıh gibi bilim dalları kapsamında incelenmiş ve önemli akademik araştırmalara konu olmuştur. Cumhuriyet döneminde İbâziyye fırkasına dair yapılan akademik araştırmalar bilhassa yirmi birinci yüzyılda hızlı bir artış göstermiştir. Bu çalışmada İslâm mezhepleri tarihi alanı başta olmak üzere İslâmî ilimlerde İbâzîlik üzerine yazılan kitap, lisansüstü tez, makale ve bildirilerin bir bibliyografyası hazırlanmış ve Cumhuriyet döneminde İbâziyye araştırmalarının tarihi seyri incelenmiştir. İslâm mezhepleri tarihi bilim dalında (...) İbâzîlik üzerine yapılan çalışmalarda iki temel yaklaşımın benimsendiği görülmüştür. Birinci yaklaşıma göre, Sünnî bakış açısıyla geleneksel mezhepler tarihi kaynakları esas alınarak, İbâziyye Hâricîlerin devamı olarak kabul edilmiştir. Bununla birlikte İbâzîlerin bu konudaki itirazları göz ardı edilmiştir. İkinci yaklaşıma göre ise, Sünnî kaynakların yanında İbâzî kaynaklar da esas alınarak fırka anlaşılmaya çalışılmıştır. Burada müellifler İbâziyye’yi kendi kaynakları üzerinden tanımlayarak, Hâriciyye’den bağımsız bir mezhep olarak değerlendirmişlerdir. İbâziyye’nin Hâricî düşünce yapısından farklılaşan yaklaşımları nedeniyle onlardan ayrılarak, günümüze kadar ulaşmayı başardığını vurgulamışlardır. Mezheplere ilişkin yapılan araştırmalarda objektif veriler ortaya koymak için kaynakların karşılaştırmalı olarak ele alınması gerekmektedir. Aksi hâlde yapılan çalışmalar, doğru verileri yansıtmak yerine sonuçları bilimsellikten uzak, tek taraflı bakış açısının ürünü olarak kalmaktadır. Bu sebeple fırkalar incelenirken, kendi kaynaklarındaki tanımlamalarına da yer verilmelidir. Ancak İbâziyye fırkasına ilişkin kaynakların birçoğunun günümüze kadar ulaşmamış olması yahut siyasî, itikadî, fıkhî görüşlerinin yeterince tanınmamış olması gibi nedenler; İbâziyye’nin gerçekte olandan farklı bir zeminde, yanlış bilgiler üzerinden tanınmasına sebebiyet vermiştir. Bunun yanı sıra mezheplerin, teşekkül sürecinin ardından sistematik hâle gelmesine kadar ki dönemde dinamik yapıda olmaları da göz ardı edilmemesi gereken bir diğer husustur. Bu bağlamda araştırmacılar İbâziyye mezhebinin ortaya çıkışından sistematikleşmesine değin oluşturduğu kendine has görüşleri açıklığa kavuştururken, birincil kaynaklar üzerinden mukayeseli okumalar yaparak, bütüncül olarak analiz etmeleri gerekmektedir. Çalışmamızda Cumhuriyetin ilk yıllarından günümüze kadar İbâzîlik üzerine yapılan araştırmaların bir bibliyografyasını sunduk ve yukarıda belirtilen yaklaşım biçimlerini analiz ettik. Bu kapsamda İslâmî ilimler literatüründe İbâziyye fırkasına ilişkin veriler sunan araştırmacıların konuya dair yaklaşımlarını literatür taraması sonucunda tespit ederek kronolojik olarak sıraladık. Araştırmamız neticesinde, İbâzîlerin kendi kaynaklarını temel alan özgün akademik çalışmaların uzun süre sınırlı kaldığı ve sayıca az olduğu ancak son yıllarda bu alandaki araştırmaların belirgin bir artış gösterdiği sonucuna ulaştık. Bu araştırmaların ivme kazanmasına yönelik çözüm önerilerinde bulunarak İbâziyye ile ilgili çalışmaların daha ileri bir noktaya taşınmasının gerekliliğini ortaya koyduk. (shrink)

Sócrates, intérprete de simónides. Sobre el Protágoras de Platón -- Sobre el Avant-propos de Balzac: una perspectiva hermenéutica -- Literatura y pensamiento: del formalismo al nuevo estructuralismo -- Aproximación a la hermenéutica literaria de Roland barthes -- Sobre la interpretación en Barthes: hacia una hermenéutica plural -- Juego estético y sentido ético. Estética y hermenéutica en la teoría de la tragedia de Christoph Menke -- Contra la interpretación. El caso de Pierre Bayard.

Courts and jurors sometimes refuse to assign liability to defendants on the basis of statistics alone, despite their apparent reliability. I argue that this refusal is best understood as a recognition of defendants’ right to security. Understood as a robust good in Philip Pettit’s sense, security requires that someone risking harm to others’ protected interests adopt a disposition of concern that controls against wrongfully harming them. Since trials risk harm, the state must adopt such a disposition. Statistics leave open the (...) possibility of innocence and so wrongful harm in a way that the state cannot ignore; if it does use such statistics, it makes defendants wrongfully insecure. This explanation of the problem of bare statistical evidence is especially apt because security grounds the right to a fair trial and judicial procedural rights more generally. (shrink)

Savīyahʹhā-yi maʻrifatʹāfarīn-i nafs -- Falsafah-yi Ṣadrā -- Falsafahʹī barā-yi zīstan-i safar-i ʻishq.

Did Alcidamas invent the story of the contest of Homer and Hesiod? Martin West has argued that he did , 433 ff.). I believe that there are a number of reasons for thinking this improbable. The stories of the deaths of Homer and Hesiod were traditional before Alcidamas. Heraclitus knew the legend of the riddle of the lice and Homer's death , and the story of Hesiod's death was well known by Thucydides’ time . The first attempt to record information (...) about Homer's life is ascribed to Theagenes of Rhegium, in the late sixth century b.c. . By that time it seems likely that there was already a considerable body of legends about the early poets. The pieces of hexameter verse in the Herodotean Life of Homer, some of which show detailed knowledge of the area around Smyrna in the archaic period, probably date from before 500 b.c. In relating the stories of the poets’ deaths Alcidamas is recording the results of στορα, and this is what he implies in Michigan papyrus 2754 . West's theory requires one to assume that he has incorporated with these traditions his own fiction of the contest. This seems to me to go against what we know in general about the activity of sophists such as Alcidamas. Although they were capable of inventing myths , there is no evidence that they created such stories about earlier historical figures, rather than collecting popular legends about them, and using these for their own purposes. It is true that Critias used the evidence of Archilochus’ own poetry to draw conclusions about his life . But this is not the same as inventing a story virtually from scratch. Hesiod's own testimony about his poetic victory , the original starting-point for the legend of the contest with Homer, did not on its own provide a basis from which such inferences could be drawn. It seems more likely that the legend is the product of earlier popular embroidery, at a time when speculation about these early poets’ lives was becoming common. (shrink)

The question to be discussed in this paper can be put in simple terms: at what date were the collections of scholia on classical Greek authors compiled? Scholars have given two conflicting answers. The first was put forward by J. W. White in his edition of the scholia to Aristophanes' Birds. Developing an opinion of Dindorf, he suggested that the archetype of the scholia was a large parchment codex of the fourth or fifth century, which contained in the margins a (...) commentary drawn from several sources. A very similar view has been expressed about the scholia to Apollonius Rhodius and Pindar. (shrink)

La Historia de la Filosofía se ubica en una tensión entre el tiempo y el logos, cuya adecuada comprensión decide en última instancia el papel que ésta cumple en la Filosofía. Esta tesis es desarrollada por el autor mediante el estudio del lugar que tal disciplina ocupa en la constitución del Sistema hegeliano. Según esto, la dependencia mutua del tiempo y del logos debe mostrarse por dos vías contrapuestas: de un lado, la necesidad de considerar la existencia (Dasein) del (...) concepto en el tiempo, y de otro lado, el esfuerzo que representa la Filosofía como esclarecimiento del tiempo histórico en el concepto. Por esta razón, si bien Hegel sabe de la importancia de la Historia de la Filosofía en la consolidación del Sistema (según el lema de que el saber acerca del devenir histórico de la Filosofía es ya Filosofía), su presentación de la misma revela un mayor énfasis en el lagos. A diferencia de Hegel, el autor opina que no debe hablarse de los textos filosóficos como "meros hijos de su tiempo" (y por tanto, como observables desde una perspectiva "superior" a ellos), sino que es preciso reconocer en ellos una opacidad inherente, reflejo de la cual los textos filosóficos pueden abordarse siempre de modos diversos. (shrink)

The relation of the special and the general principle of relativity to the principle of covariance, the principle of equivalence and Mach's principle, is discussed. In particular, the connection between Lorentz covariance and the special principle of relativity is illustrated by giving Lorentz covariant formulations of laws that violate the special principle of relativity: Ohm's law and what we call “Aristotle's first and second laws.” An “Aristotelian” universe in which all motion is relative to “absolute space” is considered. The first (...) law: a free particle is at rest. The second law: force is proportional to velocity. Ohm's law: the current density is proportional to the electrical field strength. Neither of these laws fulfills the principle of relativity. The examples illustrate, in the context of Lorentz covariance and special relativity, Kretschmann's critique of founding Einstein's general principle of relativity on the principle of general covariance. A modification of the principle of covariance is suggested, which may serve as a restricted criterium for a physical law to satisfy Einstein's general principle of relativity. Other objections that have been raised to the validity of Einstein's general principle of relativity are based upon the preferred state of inertial frames in the general, as well as in the special theory, the existence of tidal effects in “true” gravitational fields, doubts as to the validity of Mach's principle, whether electromagnetic phenomena obey the principle, and, finally, the anisotropy of the cosmic background radiation. These objections are reviewed and discussed. (shrink)

Aproximación al pensamiento de Rodolfo Kusch -- Canto e identidad en el Martín Fierro según Carlos Astrada y Rodolfo Kusch -- Donde el barro se subleva -- La rehabilitación del saber seminal como camino hacia una mística popular -- Kusch y el impulso social de nuestra época -- La barbarización de la civilización, una grieta de antaño -- ¿De dónde pensarnos?